TRKAČKA ZAJEDNICA U BIJELJINI: Masovnost i neorganizovanost

Piše: Ljilja Lukić

Trkački pokret u Bijeljini probudio se početkom 2015. godine, kada je povodom 8. marta organizovana besplatna škola trčanja za žene.

Tada je nastao pokret koji je kasnije prerastao u udruženje Bijeljina trči rekreativno, čiji je idejni tvorac bio polumaratonac Bojan Jovićević.

Treninge BTR-a je obilježila masovnost, a veliki broj, uglavnom žena, od početnika do polumaratonaca, prošao je za par godina kroz udruženje, organizovani su zajednički odlasci na trke u regionu, ali pozitivna priča nije potrajala, pa se ovo udruženje svelo na nekoliko aktivnih članova.

U to vrijeme „sekciju“ za rekreativce imao je i jedini atletski klub u Bijeljini „Akademac“, ali sa mnogo manje članova.

Četiri godine kasnije, jedan manji dio rekreativaca iz tog perioda i dalje redovno „guli patike“ po stazi, ali je sve više novih trkača. Ovog ljeta čini se najviše do sada.

Više trkača nego šetača

Po prvi put se dešava da u gradskom parku, koji je i pored loše staze, i dalje omiljeno mjesto za trčanje mnogima, bude više trkača nego šetača, što je do prije par godina bilo nezamislivo.

Iako je sve veći broj ljubitelja trčanja, organizovanog okupljanja nema, osim sporadičnog kada je u pitanju prevoz na trke.

Prijatno iznenađenje bila je ovogodišnja trka u Ugljeviku, kada se na stratnoj liniji našao veći broj trkača iz Bijeljine nego inače, kao i popriličan broj onih kojima je ovo bila prva trka. Nade ima, ali…

Grad bez ulične trke

Svakako najveći motiv rekreativcima jesu trke, a Bijeljina je među rijetkim gradovima u BiH koji nemaju uličnu trku.

Možda sada zvuči nevjerovatno, ali Bijeljina je imala polumaraton 80-ih godina prošlog vijeka, tačnije 23. septembra 1982. godine. Trčalo se od starog graničnog prelaza Rača do centra grada. Trka se održavala povodom Dana oslobođenja Bijeljine u septembru.

Poslije toga je održano još par polumaratona, a zbog problema sa zaustavljanjem saobraćaja, trke  su kasnije održavane u gradu. Učestvovalo je stotinjak takmičara iz Varaždina (koji je tada imao jedan od jačih maratonskih klubova), Zvezde, Partizana, Sremske Mitrovice, Rume…

Nakon godina pauze, 2015. godine AK „Akademac“ organizuje polumaraton u Bijeljini, a godinu dana nakon toga još jedan.

Međutim, zbog nedovoljne podrške lokalne zajednice i poteškoća oko zatvaranja ulica, Bijeljina više nema polumaratonsku trku.

Problem zatvaranja ulica

Sa problemom oko dobijanja odobrenja za zatvaranje ulica susreli su se i u DOO „Zimsko selo“ koji su u decembru prošle godine organizovali humanitarnu revijalnu Trku Deda Mrazova, simbolične dužine oko 1 km. Masovnost trke je iznenadila mnoge, pa i same organizatore, koji su odlučili da ove godine osim trke Deda Mrazova u istom terminu organizuju i atletsku uličnu trku na 5 km, međutim, problem je nastao oko već pomenutog odobrenja iz Gradske uprave koja za ovakve sportske događaje nema sluha.

I ne samo za događaje, već za atletiku uopšte.

Malo novca za atletiku

Ovaj grad sa preko 100.000 stanovnika, čiji se čelnici hvale da je ovo „grad budućnosti“ i „najotvoreniji grad u BiH“, sa budžetom od oko 50 miliona KM, na godišnjem nivou za AK „Akademac“ izdvaja 2.689,00 KM, a udruženje „Bijeljina trči rekreativno“ 855,00 KM.

AK „Akademac“ u nekoliko posljednjih godina bilježi sve bolje rezultate, posebno se izdvajaju Lana Benović i Ema Kovač, djevojčice koje sa svih takmičenja donose zlatne medalje, ali nemaju ni svlačionice ni adekvatan prostor za treniranje.

Najveći dio troškova za njihove treninge i odlaske na trke snose roditelji. Od nedavno više ne mogu da koriste ni atletsku stazu na gradskom stadionu u vrijeme kada trenira FK „Radnik“ koji koristi ovaj teren, a objašnjenje trenera ovog bh. premijerligaša Mladena Žižovića je da „lopta može da udari neko dijete“.

Gdje trčati?

Sličan slučaj je i sa rekreativcima, koji nisu dobrodošli na gradski stadion u vrijeme treninga i naravno utakmica.

Od lokacija ostaje im već pomenuti gradski park, izlazi iz grada prema okolnim selima, čuveni „krug oko manastira“ u naselju Pet jezera i tartan staza u Etno Selu “Stanišići”.

I za kraj jedan od najvećih apsurda – Evropska federacija prijestonica i gradova sporta proglasila je Bijeljinu za Evropski grad sporta za 2020. godinu.

Kako se i po kojim kriterijumima grad koji kraljicu sportova gotovo i da ne priznaje za sport vrijedan pažnje našao na ovoj listi, ostaje nepoznanica, ali je gotovo sigurno da će biti jedini grad u Evropi koji slavi sport, a nema atletsku uličnu trku.

Vaši komentari